ေလာကႀကီးမွာ ေျခဗလာနဲ႕
လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႕
လူေတြရဲ႕ ညီွေစာ္နံတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို မုန္းတီးမိတယ္..
ၾကာလာေတာ့လည္း ဒီအၾကည့္ေတြကို
သနားစရာအျဖစ္ သေဘာထားတတ္လာပါၿပီ...
ပံုေသဆန္တဲ့ ဘ၀မွာ သမရိုးက် အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အသားက်ေနတဲ့
လူေတြရဲ႕ ပိတ္ထားတဲ့ စိတ္တံခါးကို ႏွေျမာမိတယ္...
အတြင္းဗလာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့
ခြက္တစ္ခြက္ရဲ႕ အဓိက အခ်က္ကို တန္ဖိုးမထားတတ္ပဲ
ခြက္ကို အလွဆင္ထားတဲ့ ပန္းကႏုတ္ေတြနဲ႕ ေရႊခ်ထားတဲ့ အျပင္ပိုင္းကိုပဲ
တန္ဖိုးရိွတယ္လို႕ ထင္ေနၾကတဲ့ လူအခ်ိဳ႕အတြက္ ၀မ္းနည္းမိတယ္..
ကိုယ့္ဆႏၵျပည့္ဖို႕အတြက္ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေလးေတြ ေၾကြမွာကို
ေတာင့္တေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ အတၱကို ေၾကာက္ရြံ႕မိတယ္..
ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ..
ကႏာၱရထဲမွာ ေညာင္ပင္တစ္ပင္ျဖစ္ခ်င္တယ္..
ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ ေျခာက္ေသြ႕မသြားခင္ တစ္ကယ္လိုအပ္တဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္
ေအးခ်မ္းမႈ အရိပ္တစ္ေလးတစ္ခု ေပးခဲ့ခ်င္လို႕ပါ ....။
No comments:
Post a Comment